fast as the echo

* De Nederlandse tekst vind je verderop *

A blog about sustainable living in Japan cannot not discuss Japan’s railways. And yes, indeed, all the fabulous stories about the trains are true. Japanese trains are always perfectly on time (the average delay last year was 6 seconds), they come so frequently that you never feel like you’ve missed a train, and they are completely spic-and-span. For someone who is entirely dependent on public transportation - yes, I belong to the endangered species of people without a driver’s license – taking a Japanese train is not only a very pleasant experience in and of itself; it also gives me a real confidence boost. In Japanese trains, I don’t feel like I belong to the lower ranks of society, to a caste that doesn’t deserve to be transported from point A to point B in anything more than glorified garbage bin where chairs have to be wiped down before you sit down and where fellow passengers seem to, en masse, be both deaf, particularly when they use their mobile phone (which they frequently do) and blind, as nobody seems to notice the giant letters on the windows of certain compartments that say, ‘silence’. So, yes, it is possible to have public transportation that exceeds a car in terms if quality, speed, and luxurious dignity.

So, what’s the secret of this success? During my trip from Kyoto to Tokyo, that covered 560 km in just two hours and twenty minutes, I had time reflect, google, and make observations, and this is what I found. The public transportation system including the ‘processing of the users’ is incredibly well-organised. Every single detail of the technical aspects, the machines, the personnel, the infrastructure - all of it - is scheduled, programmed, backed-up, and tested, down to the most minute detail. Also, there is a ton of staff around to give advice and to assist and direct people, and they seem to do it willingly, as if they are pleased to provide this service. I never imagined I’d see a train conductor bowing politely when he enters or leaves the compartment. It’s incredible. The system is also so well-organised that even before a question could arise (e.g. Which direction do I go? Where is the ticket machine? Where can I find coffee?), the answer is already there – on signs, information posts, schedules, or from staff members whose only task is to help passengers. In short, I think one of the keys to this success is the fact that the Japanese are excellent in logistics. Another key is the Japanese’s self-discipline and calm demeanour as this add significantly to the quality of its public transportation. There is no stress or hustle at the entrance doors.

Nobody tries to push their way through. Everybody calmly queues in the places marked for queuing on the platform. Perhaps, this may appear too oppressive for the Dutch with their strong individualistic mentality but this orderly behaviour, the fact that all conversations are held in softly spoken voices and there are no phones (none at all!) is so nice. It cuts stress, reduces aggression, and saves time as well. And, last but surely not least, the Japanese government strongly supports the use of public transport as part of their policy for CO2 reduction. In fact, in a recent governmental report, worries were expressed about the - albeit slight - decrease in public transportation use. The government has thus decided to increase their efforts to stimulate a shift from driving to using public transportation. Meanwhile, they also invest in the development and promotion of low-emission vehicles. Whether these cars will have names as poetic as the three Shinkansen bullet trains remains to be seen. When it comes to speed, however, these cars will never be able to compete with the Shinkansen Kodama (fast as the echo), the Shinkansen Nozomi (fast as hope), or the Shinkansen Hikari (fast as the light). And what about the costs? A Shinkansen ride isn’t cheap. It comes down to about 50 cents per kilometre. I wonder what a new generation car (including the decent salary of the driver of course) will cost per kilometre?

Snel als de echo

In een blog over duurzaam leven in Japan horen natuurlijk de Japanse spoorwegen. En inderdaad, alle mooie verhalen kloppen. Japanse treinen rijden perfect op tijd (afgelopen jaar was de gemiddelde vertraging welgeteld 6 seconden), ze rijden zó vaak dat je nooit het gevoel hebt een trein gemist te hebben, en ze zijn spic en span schoon. Voor iemand zoals ik die helemaal afhankelijk is van het openbaar vervoer – jawel, ik hoor tot de verdwijnende soort van de rijbewijslozen – is een Japanse treinreis niet alleen heel plezierig, het blijkt ook een boost voor mijn zelfrespect. Je krijgt hier namelijk niet het idee dat je van een lagere klasse bent, die niet beter verdient dan van A naar B vervoerd te worden in een soort veredelde vuilnisbak, waar je altijd eerst je stoel afvegen voordat je gaat zitten, waar medepassagiers massaal lijden aan doofheid, vooral als ze hun mobiel gebruiken (wat ze bijna permanent doen), en bovendien last hebben van blindheid, want niemand lijkt het woord 'stilte' te kunnen lezen dat in koeieletters op de ramen staat in bepaalde coupe's. 

Dus, het kan! Er bestaat openbaar vervoer dat de auto overtreft in kwaliteit, snelheid en luxe. Wat is het geheim van dit succes? Tijdens mijn reis van Kyoto naar Tokyo (560 kilometer in twee uur en twintig minuten), had ik tijd om hierover na te denken, te googlelen en te observeren. Ik ontdekte het volgende. Het systeem van het openbaar vervoer is hier ongelooflijk goed georganiseerd. De techniek, de machines, het personeel, de infrastructuur, de gebruikers, alles, werkelijk alles, is tot in de kleinste details, getest, nog eens getest, geprogrammeerd, in schema's en draaiboeken gezet, waar dan weer back-ups van gemaakt zijn. Verder is er heel veel personeel om te adviseren, te assisteren, je de goede kant op te sturen, en ze lijken het ook nog eens leuk te vinden je van dienst te zijn. De trein conducteur maakt een beleefde buiging telkens als hij de coupe in of uitgaat. Ongelooflijk. Het is allemaal zo goed georganiseerd dat eigenlijk nog voordat een vraag bij je opkomt (Welke kant moet ik op? Waar is de kaartjesautomaat? Zou er ergens koffie zijn misschien?) het antwoord er al is - op borden, richtingwijzers, of bij personeel dat als enige taak heeft passagiers te helpen. Kortom, het feit dat Japanners excelleren in logistiek is volgens mij een van de redenen voor het succes. Ook de mentaliteit van de Japanners, hun zelf-discipline en kalmte komt de kwaliteit van het openbaar vervoer ten goede. Er is geen stress of gedrang bij het instappen. Iedereen staat rustig te wachten, netjes in de rij, in de vakken op het perron waar dat aangegeven staat. Voor Nederlanders die nogal individualistisch ingesteld zijn, lijkt zoiets waarschijnlijk erg benauwend, maar het ordelijke gedrag, het feit dat er zacht gepraat wordt en dat er geen telefoongesprekken zijn (echt niet!) is gewoon heel prettig. Het vermindert stress en agressie. En het scheelt in tijd.

En, last but not least, voor de Japanse overheid is het openbaar vervoer gewoon een serieus onderdeel van het beleid voor CO2 reductie. In een onlangs verschenen rapport wordt de zorg uitgesproken over de lichte daling van het gebruik van het openbaar vervoer. Er komen nu maatregelen om mensen te stimuleren de auto te laten staan en vaker het openbaar vervoer nemen. Maar tegelijkertijd wordt er toch ook weer meer geïnvesteerd in high tech auto's met lage CO2 uitstoot. Of de naam van dit nieuwe type even poetisch zal zijn als die van de drie Shinkansen hogesnelheidstreinen valt te bezien. Wat betreft snelheid zal de nieuwe auto het echter nooit winnen van de Shinkansen Kodama (snel als de echo), de Shinkansen Nozomi (snel als de hoop) en de Shinkansen Hikari (snel als het licht). En qua kosten? Met een kilometerprijs van ongeveer 50 cent is een reis per Shinkansen bepaald niet goedkoop. Ik vraag me af wat de kilometerprijs van de nieuwe generatie auto zal zijn, maar dan wel inclusief een fatsoenlijk loon voor de chauffeur.